روایی همزمان استفاده از بیمارنما و بیمار واقعی در سنجش مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پزشکی

  زمینه و هدف: ارزشیابی مهارت‌های ارتباطی مستلزم به کارگیری ابزارهای روا می‌باشد. در این راستا، مطالعه حاضر به منظور بررسی روایی همزمان بیمارنما و بیمار واقعی (یعنی ارتباط بین نتایج آزمون با بیمارنما و بیمار واقعی) و امکان تعمیم نتایج حاصل از سنجش با بیمارنما برای بیمار واقعی انجام شد.   روش کار: در این مطالعه همبستگی، 32 نفر از کارآموزان پزشکی به روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف وارد پژوهش شدند. دانشجویان با روش تخصیص تصادفی در دو گروه مساوی و همگن قرار گرفتند. با اجرای طرح متقاطع، گروه اول ابتدا با بیمار واقعی و سپس با بیمارنما و گروه دوم برعکس سنجش شدند. سنجش مهارت‌های ارتباطی با استفاده از چک لیستی برگرفته از چک لیست Calgary-Cambridge انجام شد. اطلاعات با کمک نرم‌افزار SPSS و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.   یافته‌ها: مقایسه نمرات با بیمارنما و بیمار واقعی در گروه اول، گروه دوم، کل دانشجویان و در سنجش اول دو گروه تفاوت معنی‌داری را نشان داد، اما با اختلاف بسیار جزیی در سنجش دوم دو گروه تفاوت معنی‌داری از نظر آماری مشاهده نشد (064/0 = P ) که به نظر قابل ملاحظه نمی‌آید. بین نمرات کل دانشجویان با بیمارنما و بیمار واقعی همبستگی مثبتی وجود داشت (63/0 = r ).   نتیجه‌گیری: با توجه به تفاوت معنی‌دار بین نمرات، نمی‌توان مهارت‌های ارتباطی هر دانشجو را در موقعیت شبیه‌سازی برای نحوه رفتار او در موقعیت واقعی تعمیم داد و چنین ادعا نمود که بیمارنما در سنجش مهارت‌های ارتباطی جانشین بیمار واقعی گردد.